wg 44 opowiastek wierszem Edwarda Leara, Lewisa Carrolla, W.S. Gilberta, A.E. Housmana i Hilaire’a Belloca
Siedem radosnych opowieści o sile wyobraźni ukrytej w poezji, muzyce i obrazie, o zdolności do zajrzenia na drugą stronę świata, gdzie nonsens nie zawsze musi być bezsensem. Interaktywny spektakl muzyczny dla dzieci, także tych zupełnie dorosłych.
Piotr Kanikowski, 24legnica.pl: Proszę nie oczekiwać gotowej historii podanej na tacy, wyłożonej tak, jak się opowiada baśń o „Kocie w Butach” czy „Królewnie Śnieżce”. Tu będzie mrowie zagadek i znaków zapytania, mnóstwo wyzwań dla wyobraźni, ale nawet jeśli dzieci nie wszystko zrozumieją, to uwiedzie ich klimat, przyjemność unoszenia się w oparach absurdu. Wśród pięknych dekoracji, bajecznych kostiumów i wpadającej w ucho muzyki Łukasza Matuszyka.
Grzegorz Żurawiński, Legnicka Gazeta Teatralna @KT: Artystyczne przedsięwzięcie Romualda Wiczy-Pokojskiego (autor scenariusza, scenografii i reżyser spektaklu), by przedstawienie dla bardzo młodych widzów oprzeć na dziewiętnastowiecznych wierszowanych opowiastkach z krainy absurdu i angielskiego czarnego humoru wydawało się mocno ryzykowne. Niebezpieczeństwo rozbicia się o rafę niezrozumienia przez odbiorców spektaklu było jak najbardziej realne. Twórca miał jednak tego świadomość spuszczając tratwą ratunkową dla uczestników tej morskiej wyprawy sitem w siną dal. Już na poziomie scenariusza stworzył pomost między sceną a widownią, którą postanowił zaangażować w przebieg przedstawienia i we wspólną zabawę, jaką stało się poszukiwanie i wymierzanie poziomu sensu w nonsensie.
Magda Piekarska, Gazeta Wyborcza Wrocław: Nie ma tu mowy o politycznej poprawności i kastrowaniu opowieści. Bywa więc i śmiesznie, i odrobinę strasznie, kiedy słyszymy opowieść o marynarzach, którzy z głodu, daleko od lądu, wzajemnie się zjadają. "Polowanie" jest jak pigułka szczęścia. Młodym widzom pozwoli rozszerzyć granice wyobraźni, tym starszym na moment zapomnieć o rzeczywistych absurdach, które zostawili za drzwiami teatru. Wszystko tu ze sobą współgra, wizja plastyczna jest wewnętrznie spójna, a muzyka Łukasza Matuszyka dorównuje, jeśli chodzi o poziom finezji, wykorzystanym w spektaklu tekstom.
