Artur Guzicki, Przekrój: Bohaterami „Wysokiej komedii” nie są głoszący napuszone teksty romantyczni herosi. Nikt nie rozdziera szat, nie wzywa do walki. Kamza zrobił z nich zwykłych ludzi, osadził w naszej rzeczywistości (aktorzy we współczesnych kostiumach, wśród rekwizytów kubki z coca-colą i jogurtem) i pokazał, że Norwidem można sporo powiedzieć o dzisiejszym świecie. Autor „Promethidiona” jawi się w efekcie jako nie tylko uważny obserwator, lecz także dowcipny komentator tego, co się dzieje wokół nas. Choćby jako wytrawny znawca relacji człowiek – pieniądz; „Wysoka komedia” jest też o tym, jak forsa zmienia w ludziach punkt widzenia i osobowość.

Agnieszka Trzepacz, Panorama Legnicka:  Interesującym zabiegiem i zarazem wyzwaniem dla reżysera jest wydobycie komediowej warstwy z wysokiego tonu twórczości Norwida. Kamza proponuje nowy sposób jej odczytania. Rezultatem jest wyrafinowana komedia obyczajowa, gatunek lekki, ale na poziomie, nie mający nic wspólnego z komedią bulwarową.

Artur Guzicki, Konkrety: Norwid, powszechnie postrzegany jako autor przyciężkich i mocno skomplikowanych utworów, w spektaklu Kamzy jawi się jako uważny obserwator, dowcipnie komentujący to, co dzieje się wokół nas. „Wysoka komedia”, chociaż momentami śmieszna, nie jest zwykłą farsą. Kamza próbuje nie tylko Norwida oswoić, stara się też otworzyć oczy widzowi na sprawy, które na co dzień umykają naszej uwadze. A kiedy aktorzy na scenie nucą znane z „Piwnicy pod Baranami” piosenki, Kamza zdaje się mówić: „to też Norwid, przecież go znacie, lubicie i tylko nie wiecie, że to jego teksty kołaczą się po waszych głowach”.