Paweł Wolak i Katarzyna Dworak (PiK)

Rozpięty między realnością a sennym koszmarem obraz „miasteczka małego”, w którym rozpada się oparty na religii stary porządek, a wraz z nim rozrywają się i splatają na nowo międzyludzkie więzi. Intryguje forma przedstawienia, które jest jedynym w swoim rodzaju połączeniem religijnej przypowieści z emocjonalną historią rodzinną, a wszystko to w atmosferze przenikniętej muzyką i bogactwem sfery plastycznej.

Piotr Kanikowski, 24legnica.pl: Spektakl został nasycony podniosłą symboliką. Znakomite, majestatyczne, wzbudzające niepokój animacje Justyny Sokołowskiej nawiązują do sakralnego malarstwa, motywów biblijnych i mitologicznych. Gesty wykonywane przez aktorów – choć trudno je przypisać do konkretnej religii – mają ewidentnie rytualny charakter. Wymyślona przez Jacka Hałasa oprawa dźwiękowa współgra z mocno zrytmizowanym tekstem sztuki, “stukotliwym” od krótkich fraz i powtórzeń.  Transowy polifoniczny śpiew – jak z cerkiewnych nabożeństw albo indiańskich ceremonii – przechodzi płynnie w zwierzęce skowyty, pohukiwania, dyszenie, postukiwania, zręcznie zapętlone przez obsługującego konsoletę Alberta Pyśka. Szamaństwo. Akustyczno-wizualna psychodelia. A im bliżej finału, tym mroczniej, aż po oniryczne sceny, w których ludzie przemieniają się w zwierzęta, zwierzęta w ludzi, a woda miesza się z krwią.

Grzegorz Ćwiertniewicz, Teatr dla Was: Wartością tej inscenizacji jest prostota. I to właśnie ona nie pozwala uznać tego spektaklu tylko za dobry. W prostocie tej zawiera się cała magiczność przedstawienia. Czyni go niezwykle szczerym i prawdziwym. Dzięki niej widz może mieć wrażenie, że odbywa podróż do bardzo odległych czasów, by wsłuchać się w historię, w której dużo z ludowości. Magiczność jest punktem wspólnym wszystkich przedstawień wystawianych na deskach legnickiego teatru. Na tym właśnie polega odrębność i osobność tego miejsca.

Jolanta Kowalska, „Dialog”: Na teksty Pawła Wolaka i  Katarzyny Dworak można spojrzeć jak na partyturę oratorium dramatycznego z  wyraźnym podziałem na partie chóralne, solowe i  kilkugłosowe ansamble. Słychać w  nich refreny, repetycje motywów i  ludowe zaśpiewy. Czasem pojawia się postać koryfeusza-opowiadacza, dialogującego z  chórem. Wokalizacja tekstu może uchodzić za element ludowej stylizacji, ale jest w  niej też rys archaiczny, przerzucający pomost pomiędzy przybraną we współczesny kostium baśniowością tych dramatów a  dionizyjskim dytyrambem. Przez świat sztuk duetu, wypełnionych rykiem discopolowych dyskotek, patosem kościelnych śpiewów i  jazgotem pyskówek pod wiejskim sklepem, przeziera otchłań tytanicznych namiętności.

Zadanie współfinansowane ze środków budżetu Województwa Dolnośląskiego